Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.Ἡ Ἑλλὰς μπροστὰ στὴ φάτνη (Β΄) (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἡ Ἑλλὰς μπροστὰ στὴ φάτνη (Β΄)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου, ν᾽ ἀναφέρουμε ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς ποὺ νωρὶς χαιρέτισαν προφητικὰ τὴ γέννησι τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ. Μετὰ τὸν Σωκράτη δοῦμε τώρα τί εἶπαν ὁ Πλάτων, ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Πολύβιος.

⃝ Ὁ Πλάτων (427-347 π.Χ.) . Ὁ κορυφαῖος αὐτὸς μαθητὴς τοῦ Σωκράτους ζωγράφισε τὴν εἰκόνα τοῦ Δικαίου, ποὺ θὰ ἔρθῃ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Ὁ Δίκαιος, λέει, θὰ γυμνωθῇ, μὰ κανείςδὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ ἀφαιρέσῃ τὴν ἀρετή.Καὶ ἐνῷ θὰ εἶνε ἀθῷος χωρὶς νὰ ἔχῃ ἀδικήσειποτὲ κανένα, ἐν τούτοις θὰ δυσφημισθῇ σὰννὰ εἶχε διαπράξει τὴ μεγαλύτερη ἀδικία. Θὰ δικασθῇ, θὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ θὰ μείνῃ «ἀμετάστατος μέχρι θανάτου», δὲν θ᾿ ἀλλάξῃ δηλαδὴ γνώμη, θὰ μείνῃ σὰν ἄσειστος βράχος μέσα στὴν τρικυμία. Θὰ βασανιστῇ πολύ, θὰ μαστιγωθῇ καὶ θὰ τελειώσῃ τὴ ζωή τουμὲ θάνατο φρικτό· ἐπὶ λέξει «ἀνασχινδιλευθήσεται»..

Ποιός μελετώντας αὐτὸ τὸ χωρίο δὲν φέρνει στὸ νοῦ του τὰ παρόμοια λόγια τοῦ προφήτου Ἠσαΐου , ποὺ 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ εἶπε· «Καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων… Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ  ἐν κακώσει. Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾿ αὐτόν, τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν…· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν»;(Ἠσ. 53,2-6).

⃝ Ὁ Πλούταρχος (48-125 μ.Χ.) . Ἂν καὶ ὁ φιλόσοφος αὐτὸς ἔζησε τὸν Α΄ μ.Χ. αἰῶνα, τὸν ἀναφέρουμε, γιατὶ ἀπηχεῖ τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, ποὺ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἄρχισε νὰ καταρρέῃ.Ὁ Πλούταρχος βλέπει τὴν ἀθλιότητα, ποὺ ἡ αἰτία της εἶνε μία· ὅτι πνεῦμα πονηρὸ εἰσῆλθε, τάραξε τὰ πάντα, γέμισε συμφορὲς ὅλη τὴ γῆ

καὶ τὴ θάλασσα. Ἡ δυναστεία του ὅμως, λέει ἀλλοῦ ὁ Πλούταρχος, θὰ διαλυθῇ. Νέα περίοδος θ᾽ ἀνατείλῃ. Ἀπὸ κάποια μικρὴ χώρα θὰπροέλθῃ μεγάλο καλό, ποὺ θὰ ἐπεκταθῇ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα ὥστε, ἀφοῦ εἰρηνεύσῃ ἡ γῆ, οἱ ἄνθρωποι νὰ ζοῦν ὅλοι μὲ ὁμόνοια καὶ εὐτυχία· «τῆς γῆς ὁμαλῆς γε καὶ ἐπιπέδου γενομένης ἕνα βίον καὶ πολιτείαν ἀνθρώπων μακαρίων καὶ ὁμογλώσσων ἁπάντων γενέσθαι»

Διαβάζοντας αὐτὰ δὲν νομίζετε ὅτι ἀκοῦτε ἀπὸ μακριὰ τὴ φωνὴ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου νὰ λέῃ «Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας  ποιεῖτε τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς  ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται πάντα τὰ σκολιὰ εἰς  εὐθεῖαν καὶ ἡ τραχεῖα εἰς ὁδοὺς λείας· καὶ ὀφθήσεται ἡ δόξα Κυρίου, καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ  τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ»;(Ἠσ. 40,3-5· πρβλ. Λουκ. 3,4-6). Κατὰ τὴν προφητεία αὐτὴ ὑπάρχουν ἀδικίες - βου-νὰ ποὺ φράζουν τὴν ὁδὸ τῆς ζωῆς, ἀλλ᾿ αὐτὰ μὲ τὴ βαθμιαία ἐπίδρασι τοῦ χριστιανισμοῦ θὰ πέφτουν συνεχῶς, καὶ ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύ-νη καὶ κάθε ἄλλη ἀρετὴ θὰ ἐξαπλώνεται, καὶ ἡ συναδέλφωσις τῶν λαῶν ποὺ τώρα εἶνε ἕνα ὅραμα θὰ γίνῃ μία πραγματικότης. Κάθε τι ἀνώμαλο ὁπωσδήποτε θὰ ἐξαλειφθῇ καὶ θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ θεία ἐκείνη ὁμαλότης, ποὺ ἐπιτρέπει νὰ συναντώμεθα ὅλοι στὸ κοινὸ ἐπίπεδο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Ἀφοῦ ὁ Χριστός,ποὺ στεκόταν πάνω ἀπ᾽ ὅλους, σὲ ὕψος ἀπερίγραπτο, «δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς» (Ἀκάθ. ὕμν. Α3) , χαμήλωσε τόσο, ὥστε κατὰ τὸ διάστη-μα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του συναναστρεφόταν καὶ τοὺς πιὸ εὐτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ποιός ἀκόλουθός του θὰ εἶνε ἐκεῖνοςποὺ θὰ κρατάῃ τὸ δικό του ὕψος καὶ δὲν θὰ καταδέχεται νὰ κατεβῇ λίγα σκαλιὰ γιὰ νὰ χαι-ρετίσῃ καὶ ν᾽ ἀγκαλιάσῃ τὸν ἄλλο; Ὁ χριστιανισμός, χωρὶς νὰ καταργῇ τὴν ἱεραρχία τῶν διαφόρων ἀξιωμάτων, ποὺ εἶνε ἀναγκαία γιὰ τὴ διάρθρωσι τῆς κοινωνίας, δημιουργεῖ συγχρόνως τὸ ὁμαλὸ ἔδαφος πάνω στὸ ὁποῖο στε-κόμαστε καὶ γνωριζόμαστε ὅλοι σὰν ἀδέρφια.Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Πλουτάρχου συνέβηκαὶ κάτι ποὺ βύθισε σὲ πένθος τοὺς εἰδωλολάτρες· ἔπαυσαν ἀπότομα οἱ χρησμοὶ ποὺ ἔδιναν τὰ διάφορα μαντεῖα τῆς εἰδωλολατρίας, κι αὐτὸ τοῦ προκάλεσε τέτοια ἐντύπωσι, ὥστεἔγραψε εἰδικὸ βιβλίο περὶ τῶν «ἐκλελοιπότων   χρηστηρίων» . Καὶ οἱ μὲν εἰδωλολάτρες προ-σπάθησαν νὰ ἀποδώσουν ἀλλοῦ τὴ σιγὴ τῶν μαντείων, ἀλλὰ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία ἦταν μία· ὁ ἑωσφόρος, ποὺ ὣς τότε πλανοῦσε τὴν οἰκουμένη, ὑπέστη μὲ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἧττα καὶ ἔντρομος ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὰ φρούριά του.

⃝ Ὁ Πολύβιος (204-120 π.Χ.), διάσημος ἱστορικός, ἔβλεπε τὴ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία νὰ ξαπλώνεται συνεχῶς, νὰ καταργῇ βασίλεια τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, θαύμαζε τὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶστὴν ταχυτάτη ἐξάπλωσι τῆς Ῥώμης διέβλεπετὸν δάκτυλο τῆς θείας προνοίας. Δὲν εἶνε, ἔλεγε, τυχαία αὐτὴ ἡ ἐξάπλωσι· κάτι μεγάλο ἑτοιμάζεται στὸν κόσμο. Τὰ γεγονότα, σημειώνει,«ἐπάγουσιν»(=ὁδηγοῦν) τὸν κόσμο προς κάποια ἑνότητα.

Καὶ πράγματι· ἡ πολιτικὴ ἐκείνη ἑνότης ὑπὸ τὸ σκῆπτρο τῆς Ῥώμης φάνηκε κατάλληλη γιὰ τὴ διάδοσι τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως ἐπίσης ἡ διάδοσι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης διὰ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο. Ἡ θεία πρόνοια προπαρασκεύασε τὸ ἔδαφοςγιὰ νὰ σπαρῇ ὁ σπόρος τοῦ εὐαγγελίου .Γι᾽ αὐτὸ ὁ Αὔγουστος Νικόλαος , γράφει· «Οἱ Κῦροι, οἱ Ἀλέξανδροι, οἱ Καίσαρες, οἱ Κω σταντῖνοι, οἱ Κάρολοι δὲν εἶναι εἰ μὴ οἱ ὑποκριταὶ (=ἠθοποιοί) ὑψηλοῦ δράματος λυομένου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καὶ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ» .Ὁ ὑλιστὴς μελετᾷ τὴν ἱστορία καὶ δὲν βλέπει ἐκεῖ κανένα σκοπό. Ὅποιος πιστεύει σὲ Θεὸ δημιουργὸ καὶ προνοητή, βλέπει στὰ γεγονότα τὸν θεῖο παράγοντα ποὺ κατευθύνει τὸν κόσμο πρὸς τὸν θρίαμβο τοῦ φωτὸς κατὰ τοῦ σκότους. Ἔτσι ἔβλεπε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὴν παγκόσμιο ἱστορία καὶ ἔγραφε αὐ-τὰ ποὺ ἀκοῦμε στὸν ἀπόστολο τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων· «Ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ  χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νό- μον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ…» (Γαλ. 4,4-5).

Μὲ τέτοιους συγγραφεῖς, ποὺ –κατὰ τὴ γνώμη τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας–φωτίζονταν μὲ κάποιες ἀκτῖνες ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς ποὺ «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 1,9) , ἡ Ἑλλὰς προετοιμαζόταν γιὰ νὰχαιρετίσῃ τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Καὶ τὸν χαιρέτισε, πρώτη αὐτὴ ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἔθνη. Μελετῆστε τὴν πρώτη συνάντησι τοῦ Χριστοῦμὲ τοὺς Ἕλληνες , ὅταν ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 12,20-23), δηλαδή· Οἱ Ἕλληνες, νά οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ προσέλθουν καὶ θὰ μὲ ὑπηρετήσουν!Ἡ Ἑλλὰς εἴκοσι αἰῶνες ὑπηρετεῖ τὸν Χριστό! Ἐκλεκτὰ τέκνα της ἦταν οἱ μάρτυρες καὶοἱ ὁμολογηταί, οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι, οἱἐμπνευσμένοι ὑμνογράφοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἡρωικοὶ ἐκεῖνοι μαχηταὶ τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἐπὶ χί-λια χρόνια ἀπέκρουσαν τοὺς βαρβάρους Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος τέκνα εἶνε καὶ οἱ σημερινοὶ ἀγωνισταὶ κατὰ τῆς νεοειδωλολατρίας ποὺ ἔρχεται ἀπ᾽ ἔξω νὰ κατακλύσῃ τὸν τόπο. Ἡ Ἑλλὰς ἔκανε καὶ κάνει μεγάλο ἔργο. Εἶνε σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Ὑψίστου .25 Δεκεμβρίου! Ἡ Ἑλλὰς προσέρχεται κ᾽ ἐφέτος στὴ φάτνη. Δὲν ἔχει νὰ προσφέρῃ χρυσὸ καὶ ἄργυρο. Κρατάει ὅμως λαμπάδα καὶ θυμίαμα.

Λαμπάδα εἶνε οἱ θυσίες της, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκε νὰ ὑποταχθῇ σὲ ἀντι χριστιανικὰ συστή-ματα καὶ δὲν προσκύνησε τὰ θηρία τῆς ἀβύσσου.

Θυμίαμα εἶνε τὰ πύρινα δάκρυα τῶν παιδιῶν της, ποὺ δὲν εἶνε διατεθειμένα νὰ σκύψουν ἐμπρὸς στὸν ἀντίχριστο καὶ τὰ ὄργανά του·προσκυνοῦν μόνο τὸ Νήπιο τῆς Βηθλεὲμ, προσεύχονται γιὰ τὴ σωτηρία της, καὶ μαζὶ μὲ τὶςμυριάδες τῶν θυμάτων ὅλων τῶν αἰώνων κράζουν· «Ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀ- ληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;…» (Ἀπ. 6,10-11) .Καὶ ἡ Ἑλλὰς προχωρεῖ. Προχωρεῖ ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες πέτρες τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἐσωτερικοὶ καὶ ἐξωτερικοὶ ἀγῶνες σκληροί! Πλῆθος ἐχθροὶ ὡρκίστηκαν νὰ τὴνἐξαφανίσουν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Ἀλλ᾿αὐτὴ στρέφεται καὶ πάλι πρὸς τὸ ἄστρο τῆςΒηθλεὲμ καὶ ἀντλεῖ μυστικὴ δύναμι. Δὲν ὑπάρχει κακὸ ἀνίκητο ἀπὸ τὸ Χριστό, τὸν ἀήττητο βασιλέα τῶν αἰώνων. Μὲ τὴ δύναμι τοῦ Νηπίου τῆς Βηθλεὲμ τὰ σχέδια τῶν νέων Ἡρῳδῶν θὰ ματαιωθοῦν γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά.

Ἡ Ἑλλὰς θὰ βγῇ ἀπὸ τὴ δοκιμασία , θὰ σταθῇ στὰ ἱστορικὰ βράχια της. Θὰ ξεδιπλώσῃ εἰρηνικὰ τὴ γαλανόλευκη, σύμβολο ἡμερώσεως καὶ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Θὰ στήσῃ χορὸ ἀγγέ-λων καὶ θὰ τονίσῃ ὕμνον ἐξαίσιο· «Πάντα ἰ-σχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Β΄ μέρος μεγάλου ἄρθρου, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Χριστ. Σπίθα» τὸ 1948 καὶ ἀναδημοσιεύθηκε στὰ βιβλία Ἐκ τοῦ ἀνεσπέρουΦωτός (1950), ἐν μέρει Σαλπίσματα (1952) καὶ Χριστούγεννα (1988). 

Δείτε και: Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.Ἡ Ἑλλὰς μπροστὰ στὴ φάτνη (Α΄) (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)