Επίσκοπος Καρπασίας Χριστόφορος,Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζουμε πομαντικά τις αιρέσεις - λατρείες

Ομιλία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Καρπασίας (Κύπρου)  κ. Χριστοφόρου, Προέδρου του Διορθοδόξου Δικτύου Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών
Στην ΣΤ’ Συνάντηση του Δικτύου
Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου-Χατζηδήμοβο, Νευροκόπι-Βουλγαρία
Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ

ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ – ΛΑΤΡΕΙΕΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Θὰ ἤθελα νὰ ἀρχίσω μὲ μιά, κατὰ τὴν ἄποψή μου, σημαντικὴ διαπίστωση. Αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια ἤ ὅπως συνηθίζουμε νὰ λέμε, ἀπὸ τὴ δογματικὴ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας. Κυρίως ἡ αἵρεση, μὲ τὴ διδασκαλία της, τὴ δομή της, τὴ ζωὴ της ἀνατρέπει τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπου ἀπεκαλύφθη ἡ "πάσα ἀλήθεια" καὶ ἀνακόπτει τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὴν θέωση. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ἡ  αἵρεση εἶναι ἐπικίνδυνη.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε καὶ νὰ  ἐξηγήσουμε τί εἶναι ἡ «πᾶσα ἀλήθεια», ποὺ ἀποκαλύφθηκε τὴν Πεντηκοστὴ καὶ διασώζεται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ὁδηγεῖ στὴ θέωση.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει μιὰ διαπίστωση «Πάντες (οἱ ἄνθρωποι) ἥμαρτον καὶ στεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 3,23). Συνεπῶς, τὸ πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητας ἔγκειται στὸ γεγονὸς αὐτό, ὅτι στερεῖται τὴν ἐμπειρία, ἐννοεῖται μετὰ τὴν πτώση, τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε ἡ πνευματικὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν μετοχή του στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, διαφορετικὰ ὸ ἄνθρωπος εἶναι, θὰ ἔλεγα, ἐλλειμματικός (κάτι τοῦ λείπει). Ἡ ἀσθένεια αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου θεραπεύεται, μόνον ὅταν φθάσει σ’ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία. Πῶς φθάνει, ὅμως σ’ αὐτὸ τὸ γεγονός; Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει ὅτι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καὶ (ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐνσαρκωμένου Λόγου) ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ» (Ἰω. 14:6) .

Ἐδῶ θὰ ἤθελα νὰ κάνω δύο βασικὲς παρατηρήσεις: ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς λέγει ὅτι «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» δὲν ἐννοεῖ ὅτι ἁπλῶς, διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεώς του, ἀποκαλύφθηκε ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ κατοίκησε μέσα μας, «ἐν ἡμῖν» (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Ἐσκήνωσεν γὰρ ἐν ἡμῖν ὁ κατὰ φύσιν Υἱὸς καὶ Θεός. διὸ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι αὐτοῦ κράζομεν. “Ἀββᾶ ὁ Πατὴρ”. σκηνοῖ δὲ ὁ Λόγος ἐν πᾶσιν, ἐν ἑνὶ τῷ δι’ ἡμᾶς καὶ ἐξ ἡμῶν ληφθέντι ναῷ ἵνα πάντας ἔχων ἐν ἑαυτῶ, ἀποκαταλλάξη πάντας ἐν ἑνὶ σώματι πρὸς τὸν Πατέρα, καθάπερ ὁ Παῦλος φησὶ» P.G 73, 161D-164A).

Καὶ μέσα μας ἀποκαλύπτεται διὰ τῆς κοινωνίας τῆς σαρκός Του, σύμφωνα μὲ τὴ δική Του διακήρυξη: «ὁ τρώγων μου τὴ σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6,56). Ὁπότε διὰ τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Θεανθρώπου, φθάνουμε στὴν θέα τῆς δόξας Του, καὶ θεωνόμαστε. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἀμέσως μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία διακηρύττουμε πανηγυρικά τό γεγονὸς ὅτι «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἔλαβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ» Αὐτὴ εἶναι ἡ «πᾶσα ἀλήθεια», ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε τὴν Πεντηκοστὴ καὶ βιώνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία. Συνεπῶς, ὁ ἀγώνας μας κατὰ τῶν αἱρετικῶν δὲν εἶναι δογματικὸς, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἰδεολογίας, ἀλλὰ ἀγώνας διασφάλισης τῆς πορείας αυτῆς πρὸς τὴ θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου.

Γιὰ νὰ γίνει πιὸ κατανοητὸ αὐτὸ θὰ ἤθελα στὴ συνέχεια νὰ ἀναφέρω κάποια παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μας στὸν ποιμαντικὸ ἀγώνα κατὰ τῶν λατρειῶν.

Πρὶν ὅμως αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μιὰ πολὺ σημαντικὴ διευκρίνιση. Τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἁπλῶς κάποιες διατυπώσεις ὁρισμένων ἀληθειῶν, τὶς ὁποῖες ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ὑπερασπιστοῦμε μὲ σθένος γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιωθοῦν. Τὰ δόγματα, εἶναι οἱ ἐμπειρίες θέωσης τῶν Ἀποστόλων, Προφητῶν, Ἁγίων ποὺ μᾶς δείχνουν ποῦ ἀκριβῶς πρέπει νὰ στοχεύουμε καὶ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε. Γιὰ παράδειγμα, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μᾶς διδάσκει ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐμπειρία μας μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ἐὰν ἔχουμε τὴν ἐμπειρία ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶναι Δημιουργὸς ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ Υἱός, ποὺ εἶναι “Φῶς ἐκ Φωτὸς” (ἔτσι Τὸν βίωσαν οἱ ἅγιοι), ἐνανθρώπισε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» καὶ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς ζωοποιεῖ καὶ ἀποκαλύπτει διὰ τῶν προφητῶν (δηλ. τῶν ἁγίων)τὴν “πᾶσαν ἀλήθεια”, τότε συνειδητοποιῶ ὅτι εἶμαι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς “μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας”. Αὐτό εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ ἑνὸς Βαπτίσματος, ὁπότε ἔχοντας αὐτὴ τὴν ἐμπειρία «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ἐὰν ἡ δογματικὴ ἀλήθεια δὲν μὲ ὁδηγεῖ σ’ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, τότε δὲν μπορῶ νὰ προσδοκῶ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν καὶ τὴν μέλλουσα αἰώνια ζωή.

 Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ αἵρεση δὲν ὁδηγεῖ σ’ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, γι αὐτό καὶ ἡ προσδοκία τῶν ὀπαδῶν της εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ δική μας. Ὁ ὀπαδὸς τῶν λατρειῶν προσδοκᾶ μακροβιότητα, αὐτοεξέλιξη, ἐπίγειο παράδεισο, κοσμικὲς ἀπολαύσεις, ὑγιεινὸ τρόπο ζωῆς, ἐπίγειους Θεούς, αὐτόματες λύσεις ὅλων των προβλημάτων του. Μὲ ἄλλα λόγια ἔχουμε τὴ δημιουργία ἑνὸς κοσμικοῦ φρονήματος (προσδοκίας), ποὺ καταστρέφει καὶ τὴν πνευματικὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου (μέσω τῆς ἐμπειρίας τῆς Πεντηκοστῆς) καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ αἰχμαλωτίζονται ἀπὸ τὰ γήϊνα, ποὺ δημιουργοῦν τὰ  πάθη, καὶ τὰ ὁποῖα στη συνέχεια ταλαιπωροῦν τὸν ἄνθρωπο.

Παραδείγματα ποὺ δείχνουν τὴν προσδοκία τῶν αἱρέσεων:

1. «Τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας ἀνήκει στὴ νέα γενιὰ τῶν  ἀνθρώπων θεῶν ἢ ὑπερανθρώπων».

2. «Αὐτοὶ ποὺ ἄκουσαν καὶ ἔλαβαν τὸ Μήνυμα τοῦτο,  ἀφιερώνουν τὴν παροῦσα Δέκατη Τρίτη ἔκδοση στὸν  Συγγραφέα μὲ τὴν ἔννοια τόσο τοῦ ὑπερπροσωπικοῦ του  ἑαυτοῦ σὰν Χριστοῦ, ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινή του ἔκφραση  μὲ τὴν ὁποία Ἐκεῖνος ἐκδήλωσε τὸ Λόγο Του, σὲ ἔνδειξη  εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν ἐντὸς μας Πατέρα, τοῦ Ὁποίου ἡ  φωνὴ μίλησε μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς σελίδες, φέρνοντας ἕνα  μήνυμα ποὺ τοὺς ξύπνησε, ὥστε νὰ ἀποκτήσουν ἐπίγνωση  τοῦ ἀληθινοῦ τους Ἑαυτοῦ».

3. «Ἀλλά, ὅτι εἴσαστε μέχρι τούτη τὴ στιγμή, ἔχει ἤδη τελειώσει.  Ἂν ἐξακολουθεῖτε νὰ συμβουλεύεστε τὸ παρελθόν, γιὰ νὰ  ἀποφασίσετε τί μπορεῖτε καὶ τί δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε  σήμερα, μᾶλλον θυματοποιεῖτε τὸν ἑαυτό σας, ἀποκλείοντας  περιοχὲς ὁλόκληρες τῆς σημερινῆς ἐλευθερίας σας, μόνο καὶ  μόνο ἐπειδὴ δὲν καταφέρατε νὰ τὶς ἀπολαύσετε στὸ  παρελθόν”.

“Ἡ ἠθικὴ καὶ οἱ ἀξίες σας. Εἶναι πιθανὸ νὰ ἔχετε  υἱοθετήσει μιὰ σειρὰ ἠθικῶν ἀρχῶν, πού, ἐνῶ ξέρετε πολὺ καλὰ ὅτι ὄχι μόνο δὲ σᾶς βοηθοῦν, ἀλλὰ συχνὰ εἶναι ἐναντίον  σας, συνεχίζετε νὰ τὶς ἐφαρμόζετε, ἐπειδὴ καθορίζουν αὐτὸ  ποὺ νομίζετε ὅτι πρέπει νὰ περιμένετε ἀπὸ τὸν ἑαυτό σας.

Πιστεύετε, ἴσως ὅτι πρέπει νὰ ζητᾶτε συγνώμη ὅταν μιλᾶτε ἢ  σκεφτόσαστε διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἢ πιστεύετε,  ἴσως, ὅτι τὰ ψέματα εἶναι πάντοτε κακά. Ἔχετε, πιθανόν,  υἱοθετήσει κάποια σεξουαλικὴ ἠθική, ποὺ σᾶς ἀπαγορεύει νὰ  χαρεῖτε τὴ σεξουαλικότητά σας. Ὅποια καὶ νἆναι ἡ  περίπτωσή σας, κάντε μιὰ ἐπανεξέταση τῆς ἠθικῆς σας καὶ  ἀρνηθεῖτε νὰ συνεχίσετε τὴν αὐτοθυματοποίησή σας,  ἐπιμένοντας σὲ πεποιθήσεις χωρὶς ἀντίκρυσμα» (νὰ κινεῖς τὰ  δικά σου νήματα,..)”.

4. «Ἐπιστημονικὴ λύση στὰ προβλήματα τῆς κοινωνίας μέσω  τοῦ Ὑπερβατικοῦ Διαλογισμοῦ (Υ.Δ.)».  «Ἀπολαῦστε μιὰ καλύτερη ποιότητα ζωῆς… Πάνω ἀπὸ 3 ἐκ.  ἄτομα ἔχουν μάθει τὸ μυστικό. Ἀνακάλυψαν τὴν ἁπλὴ τεχνική  του Υ.Δ.». «Διαλογισμός. Τὸ ἀποφασιστικὸ βῆμα σὲ μιὰ  καινούργια ζωή».

5. «Ὁ Μαχαρίσι μὲ τὴ συγκεντρωτική, διαστημικὴ προσπάθεια  7000 μυημένων ὀπαδῶν μπορεῖ νὰ ἀκτινοβολήσει στὸν κόσμο τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐημερία. Γι’ αὐτὴν ὅμως τὴν προσπάθεια, συμπλήρωσαν, θὰ ἀπαιτηθεῖ ἕνα ποσὸ 100  ἑκατομμυρίων δολαρίων», (Περιοδικό, τεῦχος 21, 4 Ὀκτ.  1986)

6. «Ἁπλὰ πράγματα, ὅπως ἀνακούφιση ἀπὸ τὸ στρές, βελτίωση  τῶν σχέσεων, ἀπαλλαγή ἀπὸ ἀρνητικὲς συμπεριφορές,  βελτίωση τῆς ἱκανότητας ὁραματισμοῦ μέχρι πιὸ σύνθετα,  ὅπως αὔξηση τῆς διόρασης καὶ χρησιμοποίηση τοῦ νοῦ, γιὰ  νὰ θέτει στόχους, νὰ παίρνει πληροφορίες καὶ ἀποφάσεις, γιὰ  νὰ λύνει προβλήματα»

7. «Ὁ Μπαχαόλα». Ὁ χείμαρρος τῆς Ἀποκάλυψης του ρέει  ἀσταμάτητα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ γεμίζει πάνω ἀπὸ 100  τόμους Γραφῶν. Πρώτη φορὰ ἀπεσταλμένος τοῦ θεοῦ ἀφήνει  χειρόγραφα». Μέσα ἀπὸ τὴ διαδασκαλία της ἡ κίνηση  ὑπόσχεται ὅτι θὰ βοηθήσει τὴν ἀνθρωπότητα «χρησιμο- ποιώντας νέες μεθόδους συμβουλευτικότητας, μὲ προσευχές,  νὰ προετοιμάσει μιὰ νέα παγκόσμια Διάταξη, ποὺ θὰ  ἐγκαθιδρυθεῖ σύντομα».

8. «Ὅλα τά προβλήματα καὶ τὰ ἐρωτήματα ποὺ ἀπασχολοῦν  κάθε σκεπτόμενο ἄνθρωπο ἔχουν μιὰ ἀπάντηση. Μιὰ λύση.  Τὴν ἀνακάλυψη καὶ τὴν ἐνεργοποίηση τῆς ἐσωτερικῆς  δύναμης».

Μὲ ὅσα ἔχουμε ἀναφέρει μέχρι τώρα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ  θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ νὰ φθάσει στὴ θέα τῆς  δόξας τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου. Ὁπότε, ἐμεῖς  οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες, στηριζόμενοι στὴν ἐμπειρία τῶν θεουμένων  Ἁγίων, προσπαθοῦμε διὰ τῆς καθάρσεως καὶ φωτισμοῦ νὰ  φθάσουμε στὴ θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

Οἱ αἱρετικοὶ στηρίζονται στὴ λογική, στοὺς στοχασμούς, στὴ  φιλοσοφία, στὶς κοσμικὲς πραγματικότητες καὶ ἀντιλήψεις μὲ  ἀποτέλεσμα νὰ καταστρέψουν τὴ διδασκαλία τῆς θεώσεως καὶ τὴν  προσδοκία τῶν ἀνθρώπων. Οἱ αἱρετικοὶ δὲν εἶναι κακοὶ γιατί  κηρύττουν κάτι διαφορετικὸ καὶ ἀντίθετο ἀπὸ τὸ δικό μας. Εἶναι  «κακοὶ» καὶ ἐπικίνδυνοι, διότι ἡ διδασκαλία καὶ ζωὴ τους κρατοῦν  τὸν ἄνθρωπο μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως. Θὰ  τολμοῦσα νὰ πῶ ὅτι αἱρετικὸς εἶναι καὶ ἕνας ὀρθόδοξος, ποὺ διὰ  τῆς διδασκαλίας του καὶ ζωῆς του δὲν ὁδηγεῖ ἢ δὲν ἀποσκοπεῖ σὲ  αὐτὴ τὴν ἐμπειρία. 

«Ἀλλὰ περὶ ἐκείνων λέγω καὶ ἐκείνους ὀνομάζω αἱρετικούς, τοὺς  λέγοντας μὴ εἶναι τινὰ ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς χρόνοις καὶ ἐν μέσῳ ἡμῶν  τὸν δυνάμενον φυλάξαι τὰς εὐαγγελικάς ἐντολάς καὶ κατὰ τοὺς ἁγίους γενέσθαι πατέρας· πρῶτον μὲν πάντων, πιστὸν καὶ  πρακτικὸν – διὰ γὰρ τῶν ἔργων ἡ πίστις δείκνυται, ὡς διὰ τοῦ  ἐσόπτρου ἤ τοῦ προσώπου ἐμφέρεια-, ἔπειτα θεωρητικώτατόν τε  ὁμοῦ καὶ θεόπτην, ἐν τῷ φωτισθῆναι δηλαδὴ καὶ λαβεῖν Πνεῦμα  Ἅγιον καὶ δι’ αὐτοῦ τὸν Υἱὸν σὺν τῷ Πατρί κατιδεῖν. Οἱ τοῖνυν τοῦτο  ἀδύνατον εἶναι λέγοντες, οὐ μερικὴν τινὰ αἵρεσιν κέκτηνται, ἀλλὰ  πᾶσας, εἰ οἷόν τε εἰπεῖν, ὡς ταύτης πᾶσας ἐκείνας τῇ ἀσεβείᾳ καὶ τῇ  τῆς βλασφημίας ὑπερβολῆ ὑπεραιρούσης καὶ καλυπτούσης. Ὁ  τοῦτο λέγων ἀνατρέπει πᾶσας τὰς θείας Γραφάς».  (Συμεὼν νέος Θεολόγος, τόμος Α΄, Κατηχήσεις καὶ Εὐχαριστία,  Λόγος ΚΘ΄, 377)

Ἡ αἵρεση συνιστᾶται στὴν ἀδυναμία νὰ διακρίνει κάποιος τὴ  διαφορὰ μεταξὺ κτιστῶν καὶ ἄκτιστων ἐνεργειῶν. Ἐπειδὴ ὁ νοῦς  τῶν αἱρετικῶν εἶναι αἰχμαλωτισμένος καὶ σκοτισμένος ἀποφαίνεται  μὲ βάση τὴν ἐμπαθῆ φαντασία καὶ τὸ στοχασμό. Ἀντὶ νὰ θεολογεῖ,  φαντάζεται καὶ στοχάζεται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ φύγει  ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ Διαβόλου. Μένει ἐγκλωβισμένος στὰ  κτιστά. Τὰ ἀπολυτοποιεῖ, τὰ θεοποιεῖ καὶ τελικὰ ἀπογοητεύεται ἀπὸ  αὐτά. Στοὺς αἱρετικοὺς μποροῦμε μὲ ἀπόλυτο τρόπο νὰ ἐφαρμόσουμε τὸ λόγο ὅτι «ἡ ἀπολυτοποίηση τοῦ σχετικοῦ ὁδηγεῖ  στὸν μηδενισμό».

Θὰ ἤθελα νὰ κλείσω τὴν εἰσήγησή μου διατυπώνοντας τὴ  διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν. Πιὸ πάνω  ὑποστηρίξαμε ὅτι ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἵρεσης  καὶ εἴπαμε ὅτι ἡ βασικὴ διαφορά, στὴν οὐσία της, εἶναι «ἡ  προσδοκία». Ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀποβλέπει στὴν βίωση τῆς  δόξας τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ αἵρεση στὴ βίωση κοσμικῶν, ἐμπαθῶν  καταστάσεων. Ἔτσι, ὅπως ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδοξίας  καὶ αἵρεσης, ὑπάρχει καὶ διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ,  διδάσκαλου.

Ὁ Ὀρθόδοξος διδάσκαλος ἐμπιστεύεται τὴν ἐμπειρία τῶν  Ἁγίων, δηλαδὴ τῶν δεδοκιμασμένων καὶ γνωρίζει ὅτι ἡ θεραπευτικὴ  μέθοδος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁδηγεῖ στὴν ἐπιτυχία. Στὴν Ὀρθοδοξία  ἀποσκοποῦμε στὴ θεραπεία τοῦ νοῦ, γιὰ νὰ ἀποκτήσει ὁ  ἄνθρωπος ἐσωτερικὴ νοερὴ κατάσταση, (νὰ ἐνεργεῖ μέσα του ἡ  ζωοποιὸς Χάρη), κάτι ποὺ πιστοποιεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καὶ  τὴ θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Ἀπόδειξη τούτου  τοῦ γεγονότος εἶναι οἱ Ἅγιοι.

Οἱ αἱρετικοὶ ὑπόσχονται μιὰ καλύτερη, ἄνετη, ἀνώδυνη ζωὴ  καὶ κάποια ζωὴ μετὰ θάνατο, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται. Στὴν οὐσία ἐκεῖνο, ποὺ προσφέρει στὴν παρούσα ζωὴ, δὲν εἶναι τίποτε  περισσότερο ἀπὸ μιὰ δεισιδαιμονία καὶ μιὰ ψευδαίσθηση, ποὺ  ὁδηγεῖ στὸ πουθενά.

Ὁ Ὀρθόδοξος διδάσκαλος στοχεύει στὴν κάθαρση τῆς  καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ φθάσει στὴ θέα  τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ («Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν  Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8). «Διώκετε τὴν εἰρήνην μετὰ πάντων καὶ  τὸν ἁγιασμὸν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον» (Ἑβρ. Ιβ΄, 14).

Κάθαρση σημαίνει νὰ μὴν ἀφήσει κανείς τὸν ἐμπαθῆ λογισμό,  λόγο ἢ πράξη νὰ γίνει κατάσταση στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου  («ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἐπὶ  ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε» ("Ψαλμὸς Α΄, 1"). Αὐτὸ εἶναι ἡ  θεραπεία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θεραπευθεῖ, φωτίζεται καὶ θεώνεται.

Ὁ αἱρετικὸς διδάσκαλος στρέφει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδία στὰ  ὑλικά, γήϊνα, φθαρτά, ὁπότε αἰχμαλωτίζεται ἀπὸ αὐτά,  δημιουργοῦνται μέσα στὸν ἄνθρωπο ἐμπαθεῖς καταστάσεις καὶ ἔτσι  μένει καρδιακά, νοερά, ἀθεράπευτος καὶ στὴν οὐσία κολάζεται καὶ  ὑποφέρει.

Συνεπῶς, ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ κατὰ πόσον ὁ διδάσκαλος  μπορεῖ νὰ θεραπεύσει ἢ ὄχι. Οἱ περισσότεροι αἱρετικοί, ἐὰν  ἐξετάσετε τοὺς βίους τους, θὰ δεῖτε ὅτι συνήθως εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι. Ἐξάλλου ἐὰν δὲν ἦταν εὐγενικοί, πρᾶοι, ἁπλοὶ κλπ δέν

θὰ εἶχαν ὀπαδούς. Μιλοῦν ὄμορφα, πειστικά, ἀσχολοῦνται μὲ  ὡραιολογίες, συνθήματα, εὔηχα λόγια καὶ ὑποσχέσεις. Οἱ αἱρετικοὶ  πάντοτε εἶναι καμουφλαρισμένοι πίσω ἀπὸ τὸν ἐντυπωσιασμό.

Ἔχουν μιὰ ὡραιοφάνεια, μιὰ ἀληθοφάνεια. Τὸ ἐρώτημα εἶναι,  θεραπεύουν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ φθάσει ὁ ἄνθρωπος στὴ  θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ;

Καταλήγοντας θὰ ἐπεσήμαινα ὅτι ὁ ἀγώνας μας δὲν εἶναι  ἰδεολογικὸς κι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε. Δὲν καλούμαστε  νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὰ δόγματα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Καλούμαστε  νὰ ἀναδείξουμε, ἔναντι τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν, τὴν πορεία πρὸς  τὴν θέωση ὡς ἐμπειρία ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Ὅταν δημοσιεύουμε γιὰ παράδειγμα ἕνα κατάλογο ὁμάδων  αἱρετικῶν αὐτὸ δὲν τὸ κάνουμε γιὰ νὰ στιγματίσουμε ἢ νὰ  ἐπισημάνουμε ὅτι αὐτοὶ κηρύττουν κάτι διαφορετικό, ἀλλὰ γιὰ νὰ  ἀναδείξουμε ὅτι οἱ διδασκαλίες καὶ ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ προτείνουν  ἀλλοιώνουν τὴν «προσδοκία» μας καὶ ἀκυρώνουν τὴν πνευματικὴ  τελείωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ Θεανθρώπου.

Ὅταν ἀκόμα λέμε ὅτι οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες καὶ  ὑγιεινιστικὲς λατρεῖες εἶναι ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη  καὶ ζωὴ, αὐτὸ τὸ κάνουμε γιὰ νὰ ὑποδείξουμε ὅτι ὁ τρόπος ζωῆς, πού προτείνουν, δημιουργεῖ ἄλλη προσδοκία στὸν ἄνθρωπο, ἡ  ὁποία τὸν ἐκτρέπει ἀπὸ τὴν πορεία πρὸς τὴ Θέωση: (π.χ.  Ὀρθοδοξία: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ  μέλλοντος αἰῶνος». Ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες: Προσδοκῶ  μακροβιότητα καὶ ζωὴ χωρὶς πόνο καὶ θλίψη).

Ἑπομένως, ἡ αἵρεση εἶναι ἡ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν  ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν μεθοδολογία (ἐμπειρία  τῶν Ἁγίων), ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς  ἀντιμετωπίζουμε ποιμαντικὰ – θεραπευτικὰ τὶς αἱρέσεις μέ βάση τὴν  ἐμπειρία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ὁριοθετήσουμε τὴν ἀποκάλυψη  ἔναντι αὐτῶν τῶν ὁμάδων, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖ ἡ ἀποκάλυψη καὶ  ὁ τρόπος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία.

ppu.org.cy

Δείτε και: -ΣΤ Συνάντηση του Διορθοδόξου Δικτύου Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών,